Debatklappers

Gisteren zat ik uiteraard naar de oefenwedstrijd Nederland – Mexico te kijken. Mijn premierskandidaat, Robin van Persie, nam daar met twee wonderschone doelpunten alvast een voorschot op de titel van topscorer tijdens het komende WK. Na de wedstrijd keek ik nog naar een programma van jeugdheld Harry Vermeegen. Dat Harry z’n regenjas tegenwoordig heeft ingeruild voor de gekste bril ooit hinderde me niks.

Voor mij geen Carrédebat dus. Maar ik stel me zo voor dat Toon Hermans zich heeft omgedraaid in z’n graf toen de politici en hun gevolg zijn Carré betraden. Want ik weet precies hoe het gegaan is. Daar heb ik al genoeg van die toneelstukjes voor gezien. De lijsttrekkers debiteren hun vooraf door anderen bedachte grapjes en oneliners. De debatklappers doen de rest; zij maken het geheel tot een echt onuitstaanbaar schouwspel.

Debatklappers zijn mislukte Goebbels’. Het zijn partijlosers die in een T-shirt van hun partij voor alles klappen wat hun lijsttrekker zegt, om zo ‘de mensen’ thuis te overtuigen van het punt dat hun held maakt. Dat de meeste mensen thuis alleen maar denken: ‘Wat zitten daar nou voor sukkels in T-shirts heel hard te klappen?’ hebben de debatklappers niet door.

De mensen thuis die na het geklap van de debatklappers iets opeens toch ook wel een heel goed punt vonden, moet het stemrecht ontnomen worden. Zij hebben immers bewezen zelf niet na te kunnen denken. Iets wat de debatklappers ook niet doen. Ze klappen zonder te luisteren voor alles wat hun lijsttrekker zegt.

Pleit Jopie Cohen er eens een keer voor dat de bijstandsmoeders wat hem betreft in een bodemloze put kunnen vallen, dan nog zullen er allerlei enthousiast klappende rode T-shirts te zien zijn. Zegt Wilders dat hij thee best lekker vindt? U zult een klappende menigte roomblanke T-shirts achter hem aantreffen.

De CDA T-shirts valt minder te verwijten. Zij kunnen nog zo goed luisteren, maar Balkenende verstaan en daarna ook nog eens begrijpen is nou eenmaal een onmogelijke opgave. Tja, dan kijk je eens naar je T-shirt en zie je dat die jaren ’50-kop erop wel erg veel lijkt op de man die daar op het podium staat te brabbelen en begin je maar te applaudisseren.

Toch staan ook zij rond een uur voordat het debat begint thuis voor de spiegel. Even de haartjes zo christelijk mogelijk doen. Dat moet een confronterend moment zijn. Ze zien dan een man of vrouw in een T-shirt die zo moet gaan klappen. Meer wordt er niet van hem of haar verwacht. Een trieste constatering om mee verder te moeten leven. Helemaal wanneer je een VVD’er bent die van z’n leven nog nooit zoiets ordinairs als een T-shirt heeft gedragen.