Gisteren werd er een tv-registratie uitgezonden van een aantal concerten in Ahoy dat de afgelopen weken onder de noemer ‘De Vrienden van Amstel Live’ werd georganiseerd. ‘De Vrienden van Amstel Live’ houdt in dat tout muzikaal Nederland tout bedrijfsuitjesvierend Nederland trakteert op een gezellige avond met liedjes.
Gezelligheid die aan mij niet besteed was, als ik de zaal zo eens in keek: dikke wijven met kort haar die meedeinden op de klanken van Nick en Simon, die zelf met een pruik op het hoofd Hey Jude van The Beatles zongen. Voor ik me daar aan laaf, moet er heel wat bier in. Slim bekeken van de sponsor.
Omdat tout muzikaal Nederland aanwezig was, gaf ook Marco Borsato acte de présence. Hij trad niet op, maar andere artiesten brachten een ode aan hem, vanwege zijn verdiensten voor de Nederlandse muziek. De 3J’s zongen Rood, Acda & De Munnik (één T, één P) en Laura Jansen (één L) zongen Margherita, en Xander de Buisonjé (één X, één Franse achternaam) zong de Waarheid. Marco vond alles leuk, schitterend en te gek! Hij stond te genieten van die lekker folkloristische Volendammers, en Thomas Acda die de saxofoonsolo van Margherita op een mondharmonica deed; alle werelden bij elkaar! Shots van een hysterisch blije Marco bevestigden zijn eigen woorden.
Ik kwam erachter dat daar mijn probleem met Marco Borsato zit. Het is toch niet de situatie dat hij al jarenlang heel quasi-geemotioneerd, met een frons in het voorhoofd waar Frank de Boer trots op zou zijn, andermans teksten staat te zingen. Het is ook niet de situatie dat er geen neger kan sterven zonder dat Marco Borsato wel weer met een sip gezicht staat te vertellen dat dat erg is. Nee, ik besefte gisteren dat het is dat hij alles leuk, goed, fantastisch en wat al dies meer zij vindt.
Word nou eens boos, Marco! Wat was het mooi geweest als je tijdens ‘De Vrienden van Amstel Live’ in de camera had gezegd: ‘Wat staat die dikke Amsterdammer daar nou met z’n mondharmonica te doen. Het is godverdomme Baantjer niet!’ Of: ‘Zeg, met hoeveel J’s jullie ook mogen zijn, dat geeft je nog niet het recht om met een banjo om je nek mijn, ehh.. John Ewbank z’n liedjes te gaan vervolendammiseren!’ Het zou me het gevoel geven dat je het mens Marco Borsato bent, en niet het product Marco Borsato. De allemansvriend.
Mocht je het in het openbaar nog niet aandurven, sla dan je vrouwtje Leontien maar gewoon eens een keer tot bloedens toe in elkaar als ze thuis weer begint te zeuren over iets onbenulligs. Want dat doet ze vast, het is een vrouw. Maar ook dan blijf je weer de aardige Marco; bang dat het in de bladen komt. Laat de bladen verrekken Marco, beuk haar helemaal in elkaar! Leg al die jaren van geforceerd aardig doen erin. Tuig desnoods je kinderen af als ze vervelend doen. Maar in godsnaam Marco, word eens boos! En schrijf er daarna een heavy metal nummer over. Zelf.
Bent u boos op ons? Volg ons op Twitter en meld het ons!